Sinds het immer groeiende succes van Blacksad (de nummer 1 van 2005) liggen we op vinkenslag om elke nieuwe dierenstrip te toetsen aan het stripfenomeen. Vooral als een tekenfilmmaker — bij voorkeur uit de Disney-stal — zich eens op het strippad wil begeven. Sky-Doll leunt er grafisch dicht tegenaan, maar was van verhaal van ondergeschikt belang. Andere strips van Disney-collega's (Over de Grenzen van de Tijd..., Luuna, Kookaburra,...) doen hier dan weer niets ter zake, het gaat hier om dierenstrips. De Gilde legt het in deze oneerlijke competitie ook al af voor de detectivekater. De lijnvoering is strakker, de sfeer lichter en het verhaal knulliger. Maar over de voortgang van het verhaal kan een lans gebroken worden.

Hoofdfiguur Astraban is net toegelaten tot de academie der alchemisten. Een feit dat gevierd mag worden met een nachtelijke slemppartij. Maar oh oh, daar is een dame in nood. Het ridderlijke groentje komt ter hulp, maar de ochtend daarop willen de belagers hem daarvoor straffen. Een flitsende achtervolgingsscène van een pagina of acht slingert de lezer van hot naar her. Diezelfde lezer heeft een voetje voor op Astraban want wat wij te weten komen over de ware toedracht van de belagers en zelfs over de dame in nood vinden wij niet netjes. Hoe de volslagen naïeve Astraban zich uit dit kluwen van manipulaties en getouwtrek achter de schermen zal onttrekken is nog niet gereserveerd voor dit eerste deel. Hij heeft trouwens eerst nog een amoureuze nederlaag en een koppel bijkomende drama's te verwerken.

Het gaat snel vooruit in dit album. Iets te snel, want het is in een wip uitgelezen. Daardoor gaat enig sentiment, inlevingsvermogen en de dosissen dramatiek verloren. Echt knap uitgewerkte scènes kan scenarist Miroslav Dragan niet voorleggen. Het positieve tegengewicht biedt tekenaar Oscar Martín. Hij verstripte ooit The Lion King, werkte mee aan comics van Tom and Jerry, deed er Woody Woodpecker-strips bij en tekent tussendoor ook nog heel wat (ook in een zelf opgerichte studio). Met zichtbaar genoegen zet hij een piekfijn middeleeuws decor op papier en laat daar een vrij uitgebreid dierenpark in los. Die zien er echt fantastisch uit, hoor. Maar het geheel blijft schipperen tussen een overhaaste actiethriller en een lullig humoristisch dierenverhaaltje.

> DAVID STEENHUYSE — maart 2006