 |
|
"Michel Sardon, bijna zoals
de dode zanger, maar dan levend!"
— Michel Sardon —
|
|
 |
Van
dezelfde scenarist:
• Al' Togo
• Drie... en de Engel
• HK
• Ik Ben Dood
• De Kleine Wereld
• Konvooi
• Konvooi - De Jeugdjaren van Nävis
• Merlijn
• Nomad
• Reality Show
• Robbedoes en Kwabbernoot (vanaf deel
47)
• Troll |
|
 Wie herinnert er zich Cuervos
nog? De beenharde strip in paars over Joan, het aan
drugsverslaafde Colombiaanse jongetje? Bij ons bleef
de strip in elk geval nog lang nazinderen. TDB
(= Trop de Bonheur, voor het beeldmerk op
de cover werd Terreur van de Bron bedacht)
met Cuervos vergelijken zou ons misschien
wat te ver leiden, maar toch... De sfeer is in elk
geval even beklemmend en ook het verhaal kent wat
raakpunten.
Dat verhaal trekt zich op gang in de Braziliaanse
jungle waar een hele stam — op choquerende wijze
in beeld gebracht overigens — wordt uitgemoord.
De reden laten de auteurs vooralsnog in het ongewisse,
want dadelijk daarna springen we drie jaar verder,
naar Marseille, waar men drugs als brood verhandelt
en de eens zo prachtige Provence herleid is tot een
grote sloppenwijk. Sev en Toff, twee tieners, kunnen
op het nippertje aan een politierazzia ontkomen en
vinden onderdak bij de vader van Sev, Pagnol. Als
het drietal zich naar het ziekenhuis van Aix-en-Provence
begeeft, knalt het verhaal helemaal open. Want niet
alleen moet de implant fantasmaticq (die ervoor zorgt
dat je de wereld rooskleuriger ziet) van Pagnol worden
hersteld, bovendien krijgen we twee nieuwe verhaallijnen
voorgeschoteld. Met aan de ene kant Bilou en de jonge
vrouw Brigitte en aan de andere kant inspecteur Belavergue
en commissaris Sardon die een bezoekje brengen aan
een patiënt die herstelt van verscheidene zware
transplantaties. Allen hebben ze één
ding gemeen: ze zijn op zoek naar Het Geluk.
Morvan is overbekend van Konvooi,
Troll, zijn laatste Robbedoes-verhalen
en Ik Ben dood (collectie De zwarte Loge).
Een mooi cv als je het ons vraagt. Tekenaar Steven
Lejeune is pas 25 (what’s in a
name?), maar barst van het talent. De manier
waarop hij op subtiele wijze met kleuren gemoedstoestanden
weergeeft, dwingt respect af.
TDB is lang geen eenvoudige strip. Niet in
het minst door de veelheid aan personages, maar ook
door de kadrering en verteltrant. Soms moet je horizontaal,
dan weer verticaal lezen. En lang stilstaan bij een
scène zit er ook al niet in. Het flitst aan
je voorbij als een psychedelische trip. Om het verhaal
volledig te vatten, waag je je best aan een herleesbeurt.
Maar eens we dat deden, realiseerden we ons dat we
iets bijzonders in handen hadden. TDB is
een slag in het gezicht, een uitdaging, een topper!
>
TOM DE LENTDECKER —
maart 2006 |
