Hoeveel bakken stront kan een mens over zich heen krijgen? Hoeveel hoongelach? Hoeveel jaloezie? Hoeveel ja-wat-nog? Was dit nu het nieuwe vlaggenschip van de Vlaamse strip die de eer kreeg om onmiddellijk vertaald en verdeeld te worden in Frankrijk? En kon genieten van een voorpublicatie, krantenreclame en een uitstekende distributie? Braafjes gezegd, het debuutalbum van Link werd niet overal goed ontvangen. De heisa voorbij herlees je vooral een onevenwichtig debuutalbum, twijfelend tussen melige familiehumor en botte dramatiek, schipperend tussen Jeff Broeckx en voormalig werkgever Rik Dewulf (Studio MAX!). Niettemin werd Link een kaskraker met 9.000 verkochte exemplaren in Vlaanderen en 6.000 in Frankrijk!

Het moest anders. Anders en beter voor de pas 27-jarige Steve Van Bael. Negenentwintig afgewerkte pagina’s werden in de vuilbak gekieperd, en eenmaal de persoonlijke sores opgelost, krijste de ‘help nog maar twee maanden’-deadline in zijn oren. Maar de parttime Kiekeboe-assistent greep zijn kans en verrast. Door de blinde opa Brill en zijn dwaze aap op een gelukkig en hopelijk doodlopend zijspoor te zetten, focust het verhaal zich nu op de rechercheurs Tibo en Fleur. Hierdoor ademt de strip, vlamt de actie en leef je mee. De meest geslaagde facelift is wel de tekenstijl. In zijn beste momenten lijkt het wel of je in een Leuvense aflevering van Soda zit. Duistere melancholie, contrasterende decoupage en volop typische Gazzotti-grijnzen. Maar net zoals Leo Loden straalt Link een soort bescheiden regionale streekgebondenheid uit, waardoor je toch het gevoel hebt te kijken naar Flikken in plaats van NYPD Blue. Maar ook die mentale stap lijkt de jonge Brabander te willen nemen. Voor zijn derde album verplaatst hij de actie naar het buitenland en moet echt alles kunnen. Als hij zijn vooruitgang 48 pagina’s lang kan bevestigen, zou Link wel eens echt potten kunnen gaan breken.

> WOUTER PORTEMAN — maart 2006