Hoe zou het zijn met de uitvinder van de bewegingsstreepjes? Zou hij een instant delirium krijgen als hij het eerste deel van de jeugdjaren van Nävis doorbladert? Heeft hij ooit al een strip gezien waar men zoveel springt, vliegt, valt, opstaat en weer doorgaat?

In deze nevenreeks is er nog geen spoor van de vaak reflecterende menselijke eenzaat uit het beklijvende Konvooi. In de plaats krijgen we de rondstuiterende kapriolen te verwerken van een zesjarig ettertje op Red Bull. Uit kinderlijke verveling haalt de kleine Nävis voortdurend kleine pesterijen uit met haar enerverende huishoudrobot Nsob en de dieren van het woud. Oh, had ze maar een vriendje waar ze mee kon praten. Misschien morgen. Inmiddels, diep in de jungle, wordt Obasan, de trotse tijgerberin, verstoten door haar valse koningsbroer. In een vlaag van woede eist hij haar dood. De jacht wordt ingezet. Obasan vlucht ontzet voor haar leven, in haar bek haar bevende welpenjong Houyo.

Origineel is het allemaal niet wat Morvan hier uit zijn mouw schudt. Er wordt opvallend veel geplukt uit de Disney-erfenis. De thematiek van Jungleboek, het drama van Bambi en hele flarden uit The Lion King volgen elkaar achteloos op. Toch spreekt onze verdorven kritische ziel hier niet van gratuit geldgewin. Daarvoor hebben we genoeg gelachen en te zelfvoldaan genoten van de tekeningen van rijzende ster Munuera. Net zoals in het hilarische Merlijn zijn de dieren meer mens dan de mensen zelf, en zijn de tekeningen een ode aan puur schetsplezier. Begonnen als een ontspannend tussendoortje dat afgewerkt werd in twee maanden, is de kleine Nävis bij onze zuiderburen intussen al even gewild als die jonge jaren van Morvan en Munuera’s andere succesreeks, Robbedoes. Het zal je maar overkomen. Hakuna Matata.

> WOUTER PORTEMAN — maart 2006