 | | "Als je dringend moet, wil je natuurlijk geen tijd verdoen met het woord "piesen" op te zoeken in 'n woordenboek Engels-Dari"
— Didier Lefèvre —
| |  | Van dezelfde tekenaar Emmanuel Guibert:
• De Dochter van de Professor
• Kapitein Scharlaken
• Lugubere Verhalen: De Bruine Pest
• Zwarte Olijven | |  Alle goede dingen bestaan uit drie (tenzij er een derde reeks komt van 16+, natuurlijk). En bij het drieluik De Fotograaf van het trio (!) Guibert, Lefèvre en Lemercier is dat niet anders. Het nieuwste en laatste deel vormt een waardige afsluiter van een reeks die zowel opviel qua thema als qua stijl, een combinatie die even zeldzaam is als de zwanen op Rügen-eiland.
De Fotograaf neemt ons mee naar het Afghanistan halfweg de jaren tachtig. Fotograaf Didier Lefèvre is drie maanden met Artsen Zonder Grenzen door Afghanistan getrokken en besluit op zijn eentje naar Frankrijk terug te keren. De terugreis verloopt bijzonder moeizaam en brengt Lefèvre in het onherbergzame grensgebied met Pakistan (beeldt u zich hier een soort Peking Express bij in, maar dan zónder Roos Van Acker en mét een heleboel gewapende, humeurige mannen met vreemde accenten).
Het echte hoofdpersonage van dit album is, hoe vreemd het ook mag klinken, niet de eponimische fotograaf; maar wel de mensen en de landschappen van Afghanistan. Lefèvres camera portretteert beide zeer direct en zonder franjes. Tekenaar Guibert vult de leemtes tussen de foto's in met prachtige klarelijnprenten, die soms verrassend minimalistisch zijn. Zo wordt de nachtelijke beklimming van de Kalotak herleid tot een reeks zwarte silhouetten. Simpel maar bijzonder effectief.
De visuele pracht van dit album mag ons echter ook niet blind maken voor het verhaal dat erin wordt verteld. Het thema van De Fotograaf is universeel: Guibert weet de eeuwige spanning te vatten tussen de drang om te reizen en het verlangen om thuis te komen. Een spanning die iedereen wel zal herkennen. En dan doet het er weinig toe of die –thuis” nu in Parijs, Leuven, Kaboel of Ithaka ligt... > DOMINIQUE BIEBAU — februari 2006 |
