Een bespreking schrijven over een album van Minck Oosterveer zonder de naam Alex Raymond te laten vallen, is uitgesloten. Al is het maar om de schrijver van de bespreking de gelegenheid te laten stelen om op te kunnen scheppen met zijn stripkennis. De tekenstijl van de Hollandse krantenstriptekenaar Oosterveer is schatplichtig aan die van zijn Amerikaanse evenknie, de tekenaar van Flash Gordon, Jungle Jim en de detectivereeksen Secret Agent X-9 en Rip Kirby. Een knaller van een referentie en Oosterveer doet er zijn eigen ding mee met een herkenbare eigen stijl als dankbaar gevolg. Geen enkele auteur van de lage landen doet het Oosterveer na: goochelen met zwart-wit-contrasten, gebruikmakend van gedurfde zwarte volvlakken en een zwierig en dynamisch lijnenspel. Zijn strips hebben geen kleur nodig, alsjeblieft, néén!

Zwart-wit-liefhebber Bee Dee geeft het eerste deel van de krantenstrip Jack Pott (nog) eens uit. Het verscheen in 1995 al eens eerder in de tweede bundel van uitgeverij De Boemerang onder de titel El Karamein. Maar vergelijk de twee versies eens. In de bundel bulkt het van de opgeblazen en hertekende prentjes met pagina's die rommelig herschikt zijn naar drie, vier en zelfs vijf stroken met piepkleine prentjes. Het doel was allicht om het dynamischer in beeld te brengen, maar aan de klassiekere vier strookjes per pagina beleven wij nochtans ook al heel wat kijkplezier. Dat Jack Pott inmiddels behoort tot Oosterveers begindagen moge duidelijk zijn door de niet altijd onberispelijke lichaamshoudingen (soms houterig), hoofden en gezichten (soms verwrongen) en gehanteerde technieken (nu eens met arceringen, dan weer niet of met fijne lijnen, dan weer dikke).

Ook het scenario van spitsbroeder Willem Ritstier is nog niet van het kaliber dat ons tegenwoordig doet uitkijken naar elk nieuw album van Nicky Saxx. Jack Pott is van het type avonturier uit de 20ste-eeuwse jaren dertig-veertig-vijftig met een duister verleden. Net voor dat verleden moet hij al op de eerste pagina op een motor vluchten om daarna aan te monsteren op een vertrekkensklaar cruiseschip. Gered! Maar hier begint het avontuur pas. In de loop van het verhaal wisselt Pott al net zo vaak van toevallig opduikende gezelschapsdames als wij van sokken... Toegegeven, wij mogen wel eens wat vaker onze sokken verversen. Ondanks deze en andere te begrijpen toevalligheden is Jack Pott een continu voortdenderende actiestrip. Pulp van het betere soort zonder al te veel afleidende franjes. Nicky Saxx is beter van verhaalopbouw en doordacht plot, ook beter dan de wie-is-wie-ook-alweer-en-wat-vreten-ze-momenteel-uit?-structuur in Zodiak. Jack Pott past als beginstadium in deze evolutie. In dit album, In de Kaart Gespeeld, duikt het fantasyelement al een eerste keer op, maar in latere delen bepaalt het meer en meer de rode draad. Maak het mee vanop de eerste rij en lees het op een groter formaat en in fabuleus zwart en wit. De oplage is beperkt tot 500 exemplaren.

> DAVID STEENHUYSE — februari 2006