Hoe mooi kan een lijn zijn? Kan je ontroerd raken door een perfecte lijn? Die ene losse penbeweging die alles zegt. Ja. Hanco Kolk doet het keer op keer. Hanco Wie? De Nederlander Hanco Kolk is ondanks zijn Stripschapprijs, zijn Santa Monica Awards voor enkele adventure games en zijn Teleac-stripcursus, een nobele onbekende onder de Moerdijk. Nochtans bedacht hij in een vorig leven de Hollandse succesreeksen als De Familie Doorzon en Joop Klepzeiker voor hun respectievelijke auteurs, maar deze jeugdzonden verdwijnen in het niets bij de onversneden kwaliteit van S1ngle (!), Gilles De Geus (!!) en zijn vlijmscherpe pastiche Meccano (!!!).

Na jaren stilte verscheen bij uitgeverij Bries het langverwachte eerste hoofdstuk van Container, de vierde Meccano. Naakt in zwart-wit, op klein formaat, in het universele Engels én bovendien gezegend met negen pagina’s schetsen en speciallekes. Elke twee/drie maand kunnen we ons verkneukelen in een nieuw deeltje. Begin 2007 zou dan de geredigeerde (er zullen enkele scènes uit de comics sneuvelen) ingekleurde Nederlandstalige hardcovereditie verschijnen. Genoeg promogeklets, we schakelen nu live over naar het imaginair kuststaatje ergens aan de Middellandse Zee. We pikken in bij de slotkilometer van een te bekende wielerwedstrijd. Aan kop vlammen de opgefokte Bayerboys. De zege lijkt binnen. Ho, wat gebeurt er? De anabole Organon neemt onverwachts het commando over. Bayerploegdokter Yen ziet het gevaar, rijdt naar zijn poulain Thunderbolt en spuit een cocktail van pijnstillers, testosteron en pure crack in zijn billen. Ja! Thunderbolt vliegt als eerste over de streep! Hoera! Hij stormt naar het podium waar hij — euh — de lokale Miss Meccano verkracht... en enkele toeschouwers aan stukken rijt. Gelukkig wordt onze verdiende kampioen nu neergeknald door onze alerte politiediensten. Een typische overdosis, dames en heren. Bij Miss Inc., het opvangcentrum voor hersenloze schoonheidskoningen, zagen ze het met uitgelopen mascara aan. Miss Universe besluit in te grijpen en strekt haar eindeloos lange benen.

Zo brutaal cynisch het verhaal, zo raak zijn de tekeningen. Ogenschijnlijk enkele verdwaalde lijnen die samenvloeien tot een lichaam, maar die bij nader inzien Piccasso’s Guernica degraderen tot een fijn probeersel. Hoe de volgende vijf deeltjes er ook mogen uitzien, Fetus heeft alleszins al één opvallende steen verlegd in de stroom kwaliteitsstrips.

> WOUTER PORTEMAN — januari 2006